Noc Kupały, Sobótka czy też Świętojańska?

Zamieszania mamy moc z letnimi nocami dwiema,
z których pierwsza - to Noc Kupały, słowiańska Sobótka,
druga zaś - Świętojańską nazywana bywa.

Dwudziestego pierwszego dnia czerwca - pogańskim zwyczajem -
najkrótszą noc roku - letnie przesilenie słońca -
świętowano aż do brzasku następnego dzionka,
czcząc siły natury i żywiołów moce - od zarania, niezmiennych życia towarzyszy: 
ogień i wodę, słońce i księżyc, urodzaj i płodność, radość i miłość.

Po wiekach wielu, wigilię św. Jana Chrzciciela,

wieczór dwudziestego trzeciego dnia czerwca,

wybrali hierarchowie na nowy obyczaj: święcenia wody,

by ze swoją wiarą zasymilować pogańskie zwyczaje,

których wyplenić żadną inną siłą nie byli już w stanie.

Mijały dni, miesiące, kolejne stulecia - zrosły się obie noce

w święto płodnego lata - łącząc obrzędy dawne oraz nowe:

miłosne uniesienia przekazywane wodą przez świetliste wianki,

rytuały oczyszczania: w kąpieli i przez śmiałe skoki ponad płomieniami...

Najpiękniejszą tradycją stały się słynne spacery parami po lesie

w poszukiwaniu niedosiężnego, tajemniczego kwiatu paproci,

który pono obdarzał siłą, mądrością, bogactwem - lecz tylko tych,

co w okamgnieniu - piorunowym błysku - ujrzeć go zdołali.

Cudowne to święto - nie dziwi, że kultywują je nie tylko Słowianie,

ale też ludy bałtyckie, germańskie, celtyckie...

nawet Estończycy, Finowie, Litwini - obchodzą je z zapałem!

Zerwijmy więc z Walentym - zimnym lutowym świętym!

Letnia, powabna noc czerwcowa - miłosnym umizgom służyć gotowa!



Beata Bigda
Wrocław, czerwiec 2014